Inhalen

Misschien liep ik te vaak in gedachten over straat, maar de elektrische step heb ik nog niet gezien, terwijl ik in een omgeving leef waarin alles wat nieuw is onmiddellijk wordt benut en getoond.
Ik lees een interview met de fabrikant ervan en die noemt de step een sexy voertuig. Logisch dat hij niet somber doet over zijn product, maar ik denk niet meteen aan sexy als ik een step voor me zie. 
Ik heb trouwens altijd moeite met sexy wanneer het niet over mensen gaat. Tintelend woord is het, maar als ik lees dat brocoli een sexy groente is, denk ik hard: nee. Niet dat ik het ooit las, maar ik kan me voorstellen dat het wordt beweerd, of omgedraaid: brocoli is géén sexy groente. Maar niemand verwacht van groente dat die sexy is. Van kamerlampen en bureaustoelen ook niet. Kleding kán, maar die hoort dan bij een persoon die als totaliteit sexy voor de dag komt. Los van die persoon stelt de kleding weinig voor.
Terug naar de step. De fabrikant soms voordelen op, waarvan een belangrijk is dat je niet overal bezweet aan hoeft te komen, want op de fiets wel het geval is. In een auto natuurlijk ook niet, maar daarin kun je niet langs allerlei hindernissen glippen. Op een step wel. Daar kun je ook in je zondagse pak op staan of in danskleding.
De step was na de driewieler het tweede voertuig in mijn leven. Tot mijn spijt herinner ik me er niets van, terwijl mijn geheugen best sterk functioneert.
Ook als ik me diep concentreer op die periode in mijn leven, zie ik me niet op de step door de buurt snellen, wel de buurt.
Misschien gebeurt dat als ik op een step sta. Moet ik die dagen inhalen? Ik geef het niet toe, maar hoop stiekem dat ik dan hoor: “Zie je hem daar? Hártstikke sexy!”