Inschatten

Altijd gedacht dat ze uit het mooie Brabant kwamen, de drie (klap)zoenen bij aankomst en vertrek. Was er onlangs nog, gezelschap van vijf mensen, wat bij binnenkomst vijftien keer kussen betekende. Voor een van hen had ik een cadeau: Dat – kus- had je – kus- niet moeten doen –kus!
Uurtje later ging ik weg: weer vijftien keer.
Zelf ben ik er niet zo van, maar ik heb er ook niets op tegen. Aan alle hartelijkheid in onze omgangsvormen doe ik graag mee.
Maar ze komen uit Frankrijk! Stond gisteren in deze krant in een artikel over hoe in deze sfeer te handelen. Aanleiding was het programma Boer Zoekt Vrouw, waarin men elkaar soms wat stroef en onhandig aanraakt.
Maar goed, Frankrijk dus. Natuurlijk! Die kussen horen bij het joie de vivre dat daar gangbaar is. 
Lange tijd kwam ik ook vaak te pas en te onpas met drie kussen op de proppen, maar ineens was dat voorbij. Ik heb nooit uigezocht waarom, was nu eenmaal zo. De terloopse, maar oprechte omhelzing is ervoor in de plaats gekomen, soms met lichte kus op wang, hangt er vanaf wie je omhelst. Werkt.
Als iemand een andere bedoeling heeft, de Frans-Brabantse, geen punt. Je moet het alleen even wéten, kwestie van inschatten.
In het artikel ging het over wat er binnen dit kader allemaal mis kan gaan. Hoe bijvoorbeeld te reageren op de vraag: “Mag ik je een knuffel geven?” Speerpunt is hier: wát is een knuffel?
Weer: kwestie van inschatten. Gisteren nog: ik zette mijn omhelzing in, de gastvrouw had drie kussen in de planning. Werd onhandig gedoe en ja, zoals dat heet: plat op bek. Linke soep in deze tijd. Thuis vroeg ik me af of ik haar moest bellen om te zeggen dat het écht niet de bedoeling was. Maar ja, zeker weten doe je dat niet.