Joris

Vaak zit ik vaag te knikken als me wordt uitgelegd hoe ik gezond moet eten en wat ik vooral moet laten staan. Wil echt niet zeggen dat het me niet interesseert, natuurlijk wel, maar ik hoor er te veel over. Misschien kan het nooit genoeg zijn, maar soms zijn het adviezen die elkaar bijten.
Wel was ik blij toen eergisteren melk in het zonnetje kwam te staan. We moeten iedere dag een glas drinken. Dat zegt Ellen Kampman, hoogleraar Voeding en Ziekte. Helpt tegen kanker.
Melk is al behoorlijk lang uit mijn leven. Heet dan: “Zit niet meer in mijn systeem.” Waarom dat is, weet ik niet. Ik heb er niets op tegen, vind het ook niet vies. Laat ik het zo zeggen: het kwam er niet meer van.
In het begin van mijn leven was dat anders, ook omdat het moest. Vrienden van me schudden verbijsterd en beetje verstoord hun hoofd wanneer ik zeg dat ik lid was van de Melkbrigade, ja, ik mocht me Melkbrigadier noemen. Op de mouw van mijn jas had mijn moeder zelfs een insigne genaaid waarop de hoofdletter M stond. Voor dat insigne hoefde je verder niets te doen, ja, melk drinken, maar als ik het me goed herinner kwam er nooit iemand thuis om dat te controleren. Sommige klasgenoten hadden ook een fietsvlaggetje met die M erop.
Een naam die hecht bij dit alles hoort, is die van Joris Driepinter. Fijne weet ik er niet meer van, wel dat hij drie glazen melk per dag dronk en daardoor tot adembenemende prestaties kwam.
Ik dronk méér dan drie glazen, vanuit de gedachte: dat moet dan nóg gezonder zijn. Ging wel een liter doorheen. Later had ik dat ook met wijn toen een professor had gezegd dat één glas per dag goed was voor hart en bloedsomloop.
Wat ik blijf beweren: van sommige adviezen raak ik in de war.