Kantoortje

Met bewondering luister en kijk ik naar mensen die zo’n beetje alles helder kunnen uitleggen en daarbij niet de indruk maken het erg te vinden dat te doen. Je ziet ze vaak in praatprogramma’s, maar komt ze soms ook tegen in je dagelijks leven. Heldere taal, zinnen met kop en staart, enthousiaste oogopslag, levendige handgebaren die soepel ondersteunen wat ze allemaal beweren. En niet te beroerd alles in andere bewoordingen te herhalen.
Ze stemmen me opgelucht en licht jaloers. Ik heb er zelf ook weleens op geoefend, maar het lukt me niet, ook omdat ik zwaar kan zitten nadenken over een gedachte die ik zojuist heb geformuleerd. Natuurlijk ook onzekerheid en faalangst. En mijn overtuiging dat er weinig zeker te weten valt.
In ieder buurt zou een klein kantoortje moeten zijn waar je zulke mensen kunt raadplegen. Gat in de markt. Je hebt vragen die je maar niet van je af kunt laten glijden en die je de hele dag blijven achtervolgen.
Twee actuele voorbeelden.
Mevrouw Yesilgöz is leider van een partij die ervoor gezorgd heeft dat het kabinet dat bijna helemaal is verdwenen, niets maar dan ook niets heeft klaargespeeld. Zelf heeft ze de afgelopen maanden ook behoorlijk geblunderd. Haar partij verloor zetels bij de verkiezingen. Waarom dan zo veel praatjes?
Nou ja, kan natuurlijk. Maar waarom wordt er naar die praatjes zo serieus geluisterd.
Dat ik het niet snap, ligt aan mij, maar toch: mijn behoefte aan uitleg schreeuwt om hulp.
Andere vraag. Gisteren las ik in deze krant tot mijn schrik dat volgend jaar elke dag Boer zoekt Vrouw op televisie komt. Ook Heel Holland Bakt, maar dat kan kalmerend zijn. 
Waarom willen we dagelijks Boer zoekt Vrouw en kunnen de boeren niet ineens op zijn?