Keukentafel

Je moet het ijzer smeden als het heet is, er al dus wel een uitgever zijn geweest die al tijdens de paasdagen Pieter Omtzigt belde: “Zeg, u schrijft toch wel een boek over uw tijd in de politiek en graag alsjeblieft over het laatste jaar.”
De heer Omtzigt zei geschrokken dat hij hier uiteraard even over moest nadenken, maar daarmee liet de uitgever zich niet van de lijn jagen: “En daar moet u dus niet te lang over doen, want u weet hoe dat gaat: ons geheugen voor politici is vrij beperkt, u wordt snel een vage herinnering.”
Ja, het is natuurlijk een tragische vraag, maar hoe lang zal Pieter Omtzigt nog in onze gedachten zijn? Dit weekend las en hoorde ik nog veel lovende woorden over hem, meer dan de afgelopen maanden, maar ja, zo gaat dat. 
Even terug naar vrijdagavond, naar zijn opvolger Nicolien van Vroonhoven die in Nieuwsuurhem als eerste aangedaan prees, nadat ze had gezegd dat ze het nog niet zo lang wist. Paar keer wenste ze hem warm het allerbeste toe en ter afsluiting zei ze te hopen dat hij goed ging uitrusten en aan zichzelf werken.
Weet niet waarom, maar dat laatste verraste me, ook omdat het niet niks is, aan jezelf werken. Makkelijker gezegd dan gedaan!
In mijn leven ben ik er ook weleens toe gemaand, altijd in omstandigheden waaraan ik niet ontspannen terugdenk. Wanneer ik dan in mijn eentje aan de keukentafel zat en vond dat ik nu maar moest beginnen met aan mezelf werken, staarde ik in een grote lege wereld zonder horizon, bijna leeg trouwens, want ik zag wel veel vraagtekens en wegen die naar niets leidden. 
Het lijkt me niet heilzaam voor Pieter Omtzigt om er nu zo bij te zitten. En dan mevrouw Omtzigt die roept: “Piet, de paus is dood. Wat is erger?”