Kijken

Graag prijs ik vaak de foto- en filmgenieke omgeving waarin ik woon, bruggetje, water, fijn uitzicht over dat water. Ieder dag minstens twee bruidsparen. 
Ik sta heus niet de hele dag voor het raam, maar als ik er een zie, moet ik er altijd even naar kijken. Het is geen romantische vertedering of zoiets, meer verwondering. Soms voel ik de neiging het raam open te zetten en te roepen: “Doe maar niet alsjeblieft!” Maar ja, waar zou ik me mee bemoeien?
Gisterochtend arriveerde er al vroeg een paar met een fotograaf, een lange vrouw met kunstig vol getatoeëerde armen waarmee ze dwingende bewegingen maakte. Uur of zeven. Misschien waren het mensen die van het begin van de dag hielden, misschien vonden ze het prille licht aantrekkelijk.
Ik moest de vuilniszak buiten zetten en hoorde de fotograaf best hard aanwijzingen roepen als “Lach nou eens speciaal naar hem!” En ook: “Het is de mooiste dag van jullie leven! Jullie kunnen toch wel zo kijken!”
Met die laatste woorden ging ik weer naar binnen, me afvragend hoe je dan ongeveer moet kijken. Wanneer ik met een professioneel doel gefotografeerd word, hoor ik meestal: “Lachje mag best.” Of: “Denk eens aan iets vrolijks.” Ik heb bijna altijd een goed humeur, maar weet niet hoe ik dat zichtbaar kan maken.
Hoe kijk je als je zeker meent te weten dat je op de mooiste dag van je leven verzeild bent geraakt? Opgelucht? Zelf zou ik beetje nerveus zijn, niet alleen vanwege de vraag hoe je met zo’n dag moet omgaan, maar vooral door de dagen die nog moeten komen. Hoe zit het met de kwaliteit daarvan?
Aan sommige mensen is sterk te zien dat hun leven is ingedeeld in 1. Het Leven en 2. De Rest van het Leven. De mooiste dag ervan was de grens ertussen.