Klembord

Voor het begin van de dag ben ik hypergevoelig. Voor veel momenten daarna ook, maar het begin zet de toon. Gisteren was dat: “Uitkijken, pik!”
Is vroeg in de morgen, ik ben op weg naar het station, de hemel lijkt nog op een grote teil afwaswater, ik loop over een zebrapad naar de overkant van de straat en dan is er die fietser die razend roept: “Uitkijken, pik!” Hij heeft alle ruimte, ik ben de enige voetganger
Is niet veel tekst en stelt ook nauwelijks wat voor, maar ik heb er even last van. Mijn humeur voegt zich naadloos in de kleur van de hemel, het snakt naar kalmerend herfstlicht. 
Waarover ik me zorgen maak, is dat ik meteen opzie tegen de rest van de dag. Moet ik eens mee ophouden, maar weet niet goed hoe ik dat moet aanpakken.
In de broodjeszaak op het station is ruzie. Twee mannen schreeuwen elkaar toe in een taal die ik niet ken, maar ik begrijp dat ze het woedend oneens zijn over de Israëlisch-Palestijnse oorlog. Hoort bij deze dagen en misschien moet het bij iedereen aan de orde zijn, maar hier dreigt de gedachtewisseling uit te lopen op een handgemeen. Er moeten twee agenten aan te pas komen. Voorbij de uitgang worden ze ver uit elkaar gehaald. Hoe het afloopt, weet ik niet, want met een lange reis voor de boeg moet ik nog een broodje scoren. Willen heel véél mensen. De twee geïrriteerde vrouwen achter de toonbank doen wat ze kunnen en dat doen ze dus niet vrolijk. 
Een van de vrouwen stopt er ineens mee, pakt een klembord met een papier erop en gaat dat aandachtig bestuderen. Hier en daar vinkt ze iets aan. Daarna loopt ze traag en controlerend langs de broodjes in en op de langwerpige vitrine. Ongeduldig slaan we haar gade.
De dag is nog niet eens écht begonnen.