Knars

Als ik een klacht heb, is die soms enorm over wanneer ik de hulp inroep van een deskundige die de klacht zou kunnen verhelpen. Ook in de medische sfeer.
Vorige week kwam ik bijna niet meer vooruit. Iets in het bovenbeen. Dus naar de fysiotherapeut. Vlak voor zijn praktijk is de blessure verdwenen, sneeuw voor de zon.
Binnen vraagt hij: “Als je de mate van pijn op een schaal van 1 tot 10 moet aangeven, waarbij 10 staat voor heel erg, waar zitten we dan?”
Ook met de auto gebeurt het. Gisterochtend meld ik me met een klacht bij mijn garage. Er zit `een vreemde tik’ in, vooral als ik niet zo hard rijd of ineens snelheid maak, valt geen pijl op te trekken eigenlijk.
De monteur stelt voor ritje te maken. Doen we. Auto gedraagt zich voorbeeldig.
“Als een zonnetje,” zegt de monteur.
Toch vraag ik hem de boel enorm na te kijken, want over anderhalve maand rijd ik naar Italië. Mijn voornaamste vraag is: “Kan dat?”
Ik wil dat graag weten, want jaren geleden moest ik met mijn auto naar een Italiaanse garage vanwege een onheilspellende rare knars in de motor. 
De klacht, `rare knars’, was moeilijk te vertalen, merkte ik. De garagehouder deed daar ontzettend luchtig over, wat overging toen hij de motorkap had geopend. Even leek hij door de bliksem getroffen, daarna begon hij met gespreide armen theatraal te jammeren. Hij wenkte een monteur en die jammerde op volle kracht mee. Ging niet alleen over de auto, maar over de hele wereld waarin alles behoorlijk naar de bliksem ging. Net zoals nu.
Gisteren zei ik tegen de monteur dat ik dat graag wilde voorkomen. Hij is een vriendelijke en vooral nuchtere Turkse man en beloofde me gelukkig te maken. 
“Misschien is dat te hoog gegrepen,” zei ik.