Los

Niet op gerekend: op een lege stoep staan, voorheen overdekt met kerstbomen, in alle formaten. Volgens mij de hele week, nu niet. Er komt een man die een plastic zak pakt die tegen een lantaarnpaal staat. Ik vraag hem of hij iets weet van de kerstbomen die hier te koop waren.
De man zegt: “Weet ik alles van, meneer. Ik heb ze verkocht.”
Soms spreken mensen zinnen uit die zo duidelijk zijn dat je zou willen inlijsten.
Ik probeer overbodige vragen strak te vermijden, maar stel ik er toch een, hij is eruit voordat ik er erg in heb: “Allemaal?”
De man zegt: “U moet er volgend jaar wat eerder bij zijn.”
Ik voel dat ik in een doodlopende gedachtewisseling verzeild raak, maar ja, ik kan niet meer terug: “Nog eerder?”
Het was gisteren toch pas 15 december.
De man laat een honend lachje horen: “Meneer, de dag na Sinterklaas was ik al bijna los.”
Hij draait zich vrolijk om en stapt in een auto waarin in oude Amerikaanse films bandieten voor een bank stopten om die enorm te beroven.
Even denk ik: dan niet. Maar ja, ik zie er een beetje tegenop dadelijk thuis te komen met de mededeling dat de kerstbomen uitverkocht zijn. De versiering staat op tafel uitgepakt te popelen. Bovendien is het raar, voor het eerst in mijn leven geen kerstboom. Misschien zou de heer Rutte roepen dat het goed is dat we daaraan wennen, want het kan best zijn dat Kerstmis de komende jaren uitgesloten is omdat de Russen dat in onze straten met schietgeweren lopen te verbieden.
In een straatje achteraf kan ik er bij een sombere bloemist nog een kopen, een kleine, met een zielige uitstraling, nogal scheef, van beneden vol en boven nogal ielig, zoals ook sommige mensen eruit kunnen zien. 
Zulke bomen mogen er ook zijn!