Magneten

Aan het begin van deze eeuw ging ik met een collega (v) voor een radioprogramma van de VPRO naar evenementen waar we normaal nooit aan toekwamen. Daarvan deden we dan gul verslag. Ik noem Holiday on Ice. Of een Woonbeurs. En natuurlijk de Huishoudbeurs die vandaag weer openbloeit in de Amsterdamse Rai. Bezoekers komen uit het hele land, vaak in bussen.
Ben er na die ene keer nooit meer geweest, maar denk er met genoegen aan terug. Zelden raakte ik verzeild in zo’n optimistisch stemmende gebeurtenis. Alles was erop gericht het leven zo aangenaam en makkelijk mogelijk te maken. De boze buitenwereld was geen seconde aan de orde.
Ik bekeek het programma van nu en zag dat er niets veranderd was. Leuke workshops, poetsinstructies, hoe tassen te bedrukken, schoonmaaktips, ontspannen op het Ibizaplein, kaarsen maken, het houdt niet op. En natuurlijk veel nieuwigheden.
Van mijn bezoek herinner ik me dat ik vaak aan mijn moeder dacht. Vanwege die nieuwigheden. Daar had ze veel belangstelling voor. Zelf ging ze nooit, want dat vond ze `te veel polonaise’. Als mijn moeder iets polonaise noemde, stonden haar hakken ferm in het zand.
Vriendinnen van haar gingen wel en namen soms een nieuwigheid mee. Ik denk nu aan de dubbele spons waarmee je een raam tegelijkertijd van binnen en buiten kon wassen. Uit Amerika! Magneten speelden een forse rol in deze pientere constructie.
Mijn vader keek er verontrust naar, want wilde teleurstellingen in het leven van mijn moeder zoveel mogelijk voorkomen.
Met die dubbele spons werd het niets en mijn moeder dacht dat het aan haar lag: “Ik doe iets niet goed!” Als vaker zorgde dat in ons gezin voor ontroering waarmee we nauwelijks uit de voeten konden.