Manierem

Op het einde van het jaar krijg ik weer een woord cadeau dat ik niet kende: dubbeldippen. Ik kwam het tegen in een artikel over het nut van kerstborrels. Mensen die daar geen zin in hebben, moeten er toch heen, begrijp ik.
Afgelopen weekend in de dikke kranten met de volle bijlagen staat veel over ons gedrag tijdens het kerstdiner, meer dan ooit, maar tijdens de kerstborrel moet je ook op je tellen passen, niet te krampachtig natuurlijk, maar het is niet de bedoeling dat je na een uurtje gemarineerd alles op de borrelplank naar binnen slaat, collega’s beledigt, bij een leidinggevende gaat zeuren om salarisverhoging en hier en daar lichaamsdelen aanraakt waarvan je echt af moet blijven.
In alles wat ik lees bespeur ik de tendens ons dit jaar krachtiger te waarschuwen dan ooit. Misschien zijn we onze manieren wel aan het verleren, wat natuurlijk niet alleen maar door de regering komt. Fatsoen wordt een steeds abstracter begrip. Als je daarover begint te praten, ben je al gauw een zeurpiet.
Met de bitterbal kun je ook fors in de fout gaan. En nu kom ik terug op het dubbeldippen, want ik nam ook kennis van hoe je een bitterbal moet eten. Nooit bij stilgestaan dat daar regels voor bestaan. Ik geef meteen toe dat ik altijd maar wat deed en daardoor raakte ik vaak in een klein probleem verzeild: de te grote hap van een te hete bitterbal, net terwijl je iets belangrijks aan het vertellen bent.
Eerst een klein hapje nemen, topje eraf zodat de bal kan afkoelen. Dan moet hij al in de mosterd geweest zijn. Tweede keer mag echt niet. Is dus dubbeldippen en niet hygiënisch. Twee of drie happen, meer niet. Met de linkerhand. Met de andere geef je handen.
Heeft ook allemaal iets tragisch.