Meer

Al een paar weken staat een groot deel van onze autovrije straat vol bedrijfsbusjes, want een stuk of vijf huizen worden sterk onder handen genomen, van binnen en van buiten.
Dagelijks voel ik opluchting dat het niet om mijn huis gaat. Vorig jaar werd hier de voor- en achterkant geschilderd en de schilders hoeven dan in principe niet inpandig te zijn, maar toch word je als thuiswerkende zzp’er hevig ontregeld. Ook als je dat niet bent: je leven wordt min of meer overgenomen.
Je moet de werkers puik gestemd houden en staat dus om de haverklap met koffie klaar. En koeken, niet iedere dag dezelfde. Dan ook een praatje. Hoe het kan, geen idee, maar het doet veel werkers goed standpunten te ventileren die verre van de mijne zijn, maar waartegen ik me ook niet op volle kracht mag verzetten, anders zijn de rapen gaar.
Als ik dan na veel te lange tijd weer aan het werk kan, moet ik eerst even herstellen.
Vandaar mijn opluchting als ik naar buiten kijk of door de straat loop. Die opluchting wint nog aan kracht wanneer ik in gesprek verzeild raak met de buren van wie de huizen behandeld worden. Niemand is onbezorgd.
Op sommige bedrijfsbusjes staan teksten, bijvoorbeeld Bad Boy For Life. Aan de tot hoog in de hals getatoeëerde eigenaar van het voertuig vroeg ik naar de bedoeling van die woorden. Hij zei dat het zijn levensmotto is.
Op een ander busje staat onder de naam van het bedrijf in dunne hoofdletters MEER DAN SCHILDERS. Ik sla die schilders zo nu en dan gade, ze doen wat je van schilders verwacht: ze schilderen. Dat is ook waarop je hoopt als je afspraken met ze maakt. Meer hoeft niet.
Ja, er moet altijd meer gebeuren, áltijd, en zij kunnen dan iemand regelen. Misschien is dat het.