Meeslepen

Gewone mensen bestaan niet. Soms lucht het op dat te zeggen, niet altijd. Maar hoe dan ook: niets is gewoon. 
Ik houd van boeken of films waarin mensen van wie iedereen denkt dat ze gewoon zijn, ineens iets ongewoons doen, waardoor ze boven alles uit stijgen of gevaarlijk worden of de kleine of grote wereld om hen heen veranderen. En dan vraag ik me af: waarom werd niet eerder gemerkt dat dat kon? Vraag is altijd interessant. 
Vandaag een week geleden werd Nederland grimmiger dan het al was. En náárder. Den Haag werd het verontrustende toneel van haat en minachting. Verontrustend is een klein woord: alarmerend, beschamend.
Relschoppers heten ze. Vind ik te losjes voor extreemrechtse fanatici. Fanatici is ook geen goed woord, want dat zegt dat je ergens over nagedacht hebt, hoe inktzwart ook. Waarom zeggen we niet dat we te maken hebben met mensen die alles kapot willen maken. Alles is veel, maar het komt in de buurt. En van de overheid hebben ze weinig te vrezen. Het begin van nog veel meer is het.
Dinsdag kwamen er een stuk of zes voor de rechter. Dag erna las ik over hen in de kranten, zag ik hun gezichten, getekend, maar toch. Korte celstraffen, taakstraffen. Ik hoop dan op forse geldboetes, zodat ze bijvoorbeeld paar jaar niet naar de zon of de sneeuw kunnen, maar nee.
Op de radio wordt gezegd dat het gewone mensen zijn die zich lieten meeslepen, een financieel manager, een servicemonteur of een verkoopmedewerkster die beweert: “Ik maak me zorgen over de toekomst van m’n kinderen.”
Sentimenteel gezwatel. Ik maak me zorgen over mijn kinderen van nú die dat meemaken en zich afvragen waarom het zo moet gaan in wat we een samenleving noemen. Die om barmhartigheid smeekt.