Meisje

De vraag `Wat had ik zelf gedaan?’ stel ik me niet zo vaak. Zou nuttig kunnen zijn: scherpt de geest, je begrijpt jezelf weer wat beter, maar toch. Altijd kom ik uit op de verzuchting: maar ja, ik heb het niet gedaan.
Daardoor wordt de vraag treurig, vergelijkbaar met `We hadden bloemen mee moeten nemen’ wanneer je ergens binnenkomt waar iets feestelijk aan de hand is. Is waar, van die bloemen, maar je hebt ze niet meegenomen.
Ik probeer uit de buurt te blijven van de vraag wat ik zelf had gedaan, nu ik lees dat er studenten zijn die tijdens hun studie een militaire training volgen. Om reservist te worden. Voor als het oorlog wordt.
Denk dan meteen: zo’n oorlog wordt het niet. Ik bedoel: dat er dus ineens tanks bij de grens staan. Maar ik heb zoiets helemaal niet te denken, ik heb er geen verstand van, bovendien: wat gebeurt er verder weg in de wereld, niet eens zo heel ver weg?
Op de voorpagina van Trouw lees ik over een student die zich voor die training heeft aangemeld, vanwege `actie, avontuur en iets nuttigs doen voor de maatschappij’. Hij heeft daarvoor al allerlei mentale en fysieke testen gedaan en binnenkort kan hij aan de slag, naast zijn studie dus.
Naar die mentale testen ben ik best benieuwd. Ik herinner me er eentje van mijn keuring voor militaire dienst. Ik zat tegenover een vermoeide, oude militair achter een groot bureau en zei dat ik heel erg tegen het doodschieten van mensen was, want dat moest je toen zeggen. De vermoeide militair vroeg wat ik zou doen als `je meisje’ levensgevaarlijk bedreigd werd.
Ik zei: “Dan wel.” Hij stuurde me streng naar een volgende ruimte waar ik mijn broek moest uittrekken.
Toch ben ik iets anders gaan doen voor de maatschappij.