Methode

In de meeste gevallen ben ik matig geïnteresseerd in perfectie. Is meestal saai. Perfecte schoonheid, schiet me nu te binnen. Wat me juist fascineert is als er een randje aan zit. Of iemand wordt een perfecte echtgenoot genoemd. Kom op, denk ik dan, er moet toch íets zijn dat een loopje neemt met die perfectie.
Ik heb het ook als ik een reparatie heb verricht. Meestal presenteer ik het resultaat met iets te veel trots. Ja, ik wil er graag aandacht voor. Mijn omgeving wéét dat: ik word behoorlijk geprezen. En als dat dan achter de rug is, volgt er soms licht commentaar: “Wel een béétje jammer dat je dat schroefje daar nog ziet.”
Was me niet opgevallen, maar inderdaad, in een hoek is een schroefje zichtbaar. Je moet wel goed kijken! Ik heb blijkbaar iets niet zo uitstekend gedaan als ik dacht. Kán. Dan ga ik het dus zeggen: “Perfectie is toch helemaal niet interessant. Je moet blijven zien dat het mensenwerk is, Alsjeblieft zeg. Anders hadden jullie maar een monteur moeten inschakelen met een stuk of tien diploma’s en enorm veel voorrijkosten. Mijn reparatie vind ik veel sympathieker.”
Op dat moment voel ik dat ik erover op moet houden, anders wordt het écht onzin.
Afgelopen dagen las ik hier en daar over het perfect gekookte ei. Met perfect wordt bedoeld een ei waarvan dooier en eiwit even smeuïg zijn. Ik nam kennis van de methode dat te bewerkstelligen. Kort door de bocht: je moet variëren met de temperatuur van het water. Duurt 32 minuten.
Moet er niet aan denken.  Je gaat niet vragen: “Eitje bij het ontbijt?” En dat iemand later roept: “Doe mij ook zo’n eitje.”
Er zullen vast mensen zijn die het serieus nemen. En met het eitje voor je moet je er dan ook wat over zéggen!