Moffelen

De prille ochtend is me lief. Stil op straat, daglicht is nog niet opdringerig, ik lees aan de keukentafel de ochtendkranten, luister naar de radio, hoef nog niet te praten. Dan naar de sportschool om de hoek. Daar beweeg ik me intensiever dan later op de dag, denk ook na over mijn column. Soms heb ik daar ineens de eerste zin, vaak het halve werk.
Paar mensen die er ook zijn, net als ik al jaren, weten dat het zo bij me werkt en gisteren vroeg een van hen: “Heb je hem?” Ze zag mijn glimlach toen ik twee gewichten omhoog zwiepte.
“Waar gaat-ie over?”
Is een klein probleem, hartstikke klein, want dat kan ik niet zeggen. Als ik een poging doe, merk ik meteen dat ik wat van plan ben, niets vind. Heb ik altijd met samenvattingen. Ook met films waarvan ik onder de indruk ben en waarover ik graag opgetogen vertel, als ik maar geen antwoord hoef te geven op de vraag: “Waar gaat-ie over?”
Ik probeer het wel, maar dan is het toch een andere film dan die ik zag.
Gisteren stond ik bij de glasbak een uit de hand gelopen avond weg te moffelen. Dook er ineens een vriendin naast me op, lang niet gezien.
“Zo!” zei ze lachend.
Ze vroeg of ik nog schreef. Kun je net zo goed vragen of ik nog leef. Ik zei dat ik bijna een boek klaar had.
Ze vroeg: “Waar gaat het over?”
Ik stelde voor dat ze zich maar moest laten verrassen.
“Maar je bent wel tevreden?” vroeg ze.
Ook moeilijke vraag.
Ik zei: “Denk het wel. Geef het deze week aan mijn uitgever.”
Ze sloeg me best hard op mijn schouder: “Je bent dus helemaal heppiedepeppie!”
Ik dacht dat ik haar niet goed verstond: “Wát ben ik?”
Ze zei het weer. Of ik me helemaal heppiedepeppie voelde?
Thuis zocht ik op wat het was. Moet je niet te snel zeggen, geloof ik.