Mus

Altijd lastig: je hebt goed geluisterd naar mensen die alles weten van het menselijk lichaam en hoe dat gezond te houden, en daarom bijvoorbeeld dagelijks 100 gram brocoli gegeten, omdat die groente de hersens in conditie houdt, en ineens blijkt dat dus niet nodig te zijn.
Als je niet van brocoli houdt, zoals ik, is dat een betreurenswaardige mededeling. Ik bedoel: ik heb het gedaan, weliswaar niet iedere dag 100 gram, maar wel paar keer per week, met licht agressieve tegenzin, en ineens is het onzin.
Je stelt je dan de bekende sportvraag: wat gaat er door je heen?
We lezen dat tienduizend stappen per dag niet per se hoeven om prettig oud te worden, zevenduizend is ook oké.
In De Volkskrant lees ik een interview met een van mijn favoriete Nijmeegse hoogleraren Maria Hopman. Onze gezondheid kent voor haar geen geheimen.
Zij vindt zevenduizend stappen haalbaarder dan tienduizend en geeft ook een paar voorbeeldjes van hoe je die kunt halen. Het gaat om een kilometer of vijf.
Ik zit dan opgelucht te knikken, maar iets in mij zegt dat Maria Hopman toch wil dat ik niet de kantjes ervan af loop en mezelf blij maak met een dooie mus.
Ze geeft ons een 8 als we die zevenduizend halen, maar komt dan met een gewetensvraag: vinden we dat genoeg, een 8?
Van tienduizend stappen zegt ze: 9. We snappen dat er ook een 10 te halen valt, maar daarover gaat het niet in het interview. We moeten zelf onze conclusies trekken.
Met negenduizend stappen, dus geen zeven- of tien-, ben je goed bezig met de preventie van dementie. Kijk, daarvan raak ik in de war, wat meestal het geval is als ik me ga afvragen: wat wil ik nu eigenlijk? Ik houd niet van het woord `eigenlijk’, maar hier moet het.