Ochtend

Van de Golden Earring heb ik alle muziek die ze gemaakt hebben, en daar luister ik ook nog vaak naar. Ik ben ermee opgegroeid en die fase van mijn leven is nooit tot in de puntjes voltooid, dus zonder pathetisch te doen kan ik zeggen dat de Earring bij me hoort. Ik heb betere muziek in de kast staan, natuurlijk, maar daar gaat het nu niet om, luisteren naar de Earring is telkens weer thuiskomen, ja, de band hoort bij het meubilair van mijn leven.
Sinds eergisteren bekend werd dat George Kooymans was overleden, de motor van de band, zette ik paar keer de door hem gezongen nummers op. Ik hield van zijn stem, meer dan van die van hoofdzanger Barry Hay. Het is zijn heldere meeslepende melancholie, die vooral in de langzamere nummers fascinerend te horen is.
Een van de beste platen vind ik het titelloze album dat in de vroege herfst van 1970 verscheen. Het jaar begon trouwens met een andere dode die deze week betreurd werd, Ozzy Osbourne, het debuutalbum van Black Sabbath, verschenen in de kille februarimaand. Niet helemaal mijn muziek, hoewel het begin van dat album vast in mijn gedachten is gebrand: harde regen, kerkklokken, onweer en na 40 seconden de gitaar uit de onderwereld. Ozzy liet pas een minuutje later van zich horen, nogal onontkoombaar.
Ik was op het kookpunt van mijn puberteit en daarin paste die loodzware muziek naadloos, maar gelukkig niet al te lang, want na de zomer kwam dus die plaat van de Earring die voor verse energie zorgde. Het eerste nummer is een bijzondere ode aan de ochtend, gezongen door Kooymans, Yellow and Blue. Anderhalf jaar lang werd ik ermee wakker, op weg naar mijn eindexamen. Diploma liet ik snel erna links liggen, Golden Earring niet.