Onbegrepen

Hij ziet eruit alsof hij lang harde tegenwind heeft gehad, maar dat heeft geen invloed op zijn goede humeur. Een tevreden lach wijkt niet van zijn gezicht. Schuin tegenover het huis hier buigt hij zich over een bak vol grieperige planten. Zelden zag ik iemand zo secuur een plantenbak bestuderen. Hier en daar plukt hij wat onkruid weg dat hij hard, bijna bestraffend op straat smijt.
Ineens is dat karweitje voltooid. Er is iets anders wat dringend om aandacht vraagt. Hij ziet iets wat ik niet kan zien en het is net alsof hij dat inspecteert. Zijn blik gaat ernstig rond, af en toe geeft hij een aanwijzing met zijn vinger en dan neemt hij de houding aan van een dirigent die op het punt staat een orkest tot grote hoogte te leiden.
Het is tien uur in de ochtend, de hemel is grijs en zwaar, dunne regen zwiept lusteloos door de straat, maar de man heeft daar geen last van, hij dirigeert, met kleine gebaren, het is geen volle symfonie die uit de instrumenten wordt getoverd, iets ingetogens, misschien wel melancholieks.
Duidelijk, hier is een mens aan het werk die we `een verward mens’ noemen. Hij vertoont, wat dan zo merkwaardig heet, `onbegrepen gedrag’. 
We lezen dat er meer verwarde mensen zijn dan nog niet zo lang geleden. Sommigen veroorzaken incidenten en de politie heeft eigenlijk wat anders te doen dan bij die incidenten in te grijpen. Meer iets voor de hulpverlening.
Komen er meer incidenten door verwarde mensen dan door niet-verwarde mensen? Zorgen verwarde mensen voor explosies? Heeft de kleine wereld hier last van de dirigent die ook verstand van planten heeft. Nog anders gezegd: maakt de dirigent een saaie dag in januari niet mooier?
Wie van ons voelt zich altijd begrepen?