Onbewogen

Stof is nog niet neergedaald, maar ja, kan net zo goed blijven hangen, want binnenkort stijgt het toch weer op
Eergisteren kon ik geen genoeg krijgen van de parlementaire horror. Waarschijnlijk uit nieuwsgierigheid. Telkens vroeg ik me af: kan het nog erger? Ja, kon. Had ook wat fascinerends.
Coalitie gedroeg zich laf, oppositie praatte zich uit de naad. Met de premier was nog iets als een gedachtewisseling mogelijk, hoewel het wéér duidelijk werd dat hij meer een lijmer dan een leider was.
De hoofdpersoon zei nauwelijks iets. Ja, ze sprak woorden uit, maar de meeste ervan waren loos of leeg. Iedereen kon praten als Brugman, maar hadden dat net zo goed niet kunnen doen. Ik snapte hun verbijstering en wanhoop wel. Daarom drukten sommigen zich steeds harder uit. Misschien drong er zo wat door. Deed het niet.
Als de hoofdpersoon geen geluid maakte, zat of stond ze er onbewogen bij. We konden vaststellen dat ze daar niet eens moeite voor hoefde te doen. Intellectueel en emotioneel een zwart gat. Een fractie van een seconde schoot door me heen: misschien begrijpt ze het allemaal niet! Maar die snelle gedachte liet zich niet handhaven.
’s Avonds zat mevrouw Arib bij Eva om te vertellen hoe zij het allemaal had beleefd. Weldadig haar weer eens mee te maken. Ze was Kamervoorzitter in een andere tijd. Je kreeg er meteen heimwee naar. 
Waarschijnlijk had ze vaker ingegrepen, zei ze. Voorzitter Bosma deed het alleen toen een spreker het kabinet extreem rechts noemde. Mocht niet. Was iets `uit de nazitijd’. Er was daar in de zaal wel meer in de sfeer van die tijd, maar daar zei hij niets van.
Nog even en de boel knalt uit elkaar en blijft er alleen stof over. Waait mee met de zomerwind.