Onrust

Soms weet je niet of je iets serieus moet nemen. Je doet het wel, even, en dan voel je je belachelijk. Bijvoorbeeld met die app waarover cabaretier Peter Pannekoek het onlangs had: tijdens een film krijg je het signaal (trillen) dat je snel naar wc kunt, want er komt een fragment dat je best kunt missen. Ik weet niet of films met dat soort scènes me uiteindelijk bevallen, maar daar gaat het nu niet om.
Voor een theatervoorstelling of film in de bioscoop zorg ik ervoor dat ik leeggeplast ben, dus de app hoef ik niet, maar toch zocht ik die even op. En terwijl ik dat deed, voelde ik me verzeild geraakt in 1 aprilhumor. Ik zocht trouwens vergeefs, maar dat ligt aan mij, ik ben niet zo thuis in het aanbod. 
Maar stel dat de app bestaat – en ik voeg eraan toe: waarom niet? – vind ik die dan handig? 
Als ik er zelf door gewaarschuwd zou worden, veroorzaakt dat onrust: gaan of niet gaan? Ben dan weg bij de film.
Maar wat ik al zei: de app is niets voor mij, maar er zullen vast filmliefhebbers zijn die er graag gebruik van maken. Ik stel me voor dat ik in de bioscoop zit en ineens staan er een stuk of dertig mensen op die zich de zaal uit haasten. Lijkt me ontregelend! Bovendien ga ik me dan enorm afvragen waarom ik het fragment dat ik op dat moment zie, overbodig vind.
Van de andere kant: gisteren zat ik in een middagvoorstelling. Bijna volle zaal. Film is begonnen en dan komt er een man binnen op weg naar de eerste rij, grote rugzak om en in een hand een glas thee. Duurt even voor hij zit.
Je wéét: na tien 10 minuten is het plassen geblazen. Hoort bij zo’n man. Met die app heb je er ánders last van, want dan lost hij op in een groep. Hoewel: hij bepaalt zelf wel wanneer hij moet.