Opera

Op weg naar sportbeoefening zie ik op de hoek van de straat een vrouw op een taxi staan wachten. Dat het om een taxi gaat, kun je altijd zien: mensen kijken gespannen om zich heen naar alle richtingen waaruit die taxi kan komen. 
Vrouw ken ik. Weer door sportbeoefening. Wanneer ik in de vroege ochtend naar de fitnessclub loop, kom ik haar vaak tegen. Ze wenst me dan sterkte. 
Nu staat er een grote rugzak naast haar. Ze heeft kleren aan die bij een rugzak horen. Eindelijk kan ik ook eens een wens uitspreken: “Prettige vakantie.”
Ze steekt haar duim omhoog en zegt dat ze gaat zingen in de Beaujolais. Ik moet even over die woorden nadenken. Beaujolais ken ik als wijn en ik weet dat je daarvan kunt gaan zingen, maar het is natuurlijk ook een streek in Frankrijk. Paar maanden geleden reed ik er doorheen op weg naar Lyon. Het was winter en guur, natte sneeuw, veel wind, ik dacht geen seconde aan de hartelijke wijn en al helemaal niet aan zingende mensen.
Nog nooit heeft iemand tegen me gezegd: “Ik ga zingen in de Beaujolais.” Ik voeg er meteen aan toen dat er in mijn omgeving niemand is die dat doet. Hebben het allemaal druk met veel te veel, maar lekker zingen in een Franse wijnstreek, ho maar. Zelf kan ik er helaas niet aan beginnen, want mijn zangstem kan een rottig effect hebben op de druiventeelt aldaar.
Zingen in de Beaujolais. Ik neem aan dat ze dat in een gezellig koor doet. In haar eentje kan natuurlijk ook, maar dat lijkt me niks voor haar. Hoewel: misschien zingt ze wel in een opera.
Ik bewaar mijn vragen voor wanneer ze terug is en ik haar in de vroege ochtend tegenkom. De zomer is dan vast bijna voorbij, het wordt stiller in de Beaujolais, je voelt het najaar zacht naderen.