Paard

Als het niet complimenteus is, blijft het moeilijk wat van iemands uiterlijk te zeggen. Zeker niet wanneer het om veranderingen gaat. Vriendin heeft iets in haar gezicht laten oprekken (als dat het woord is). Behalve dat de ingreep niet geslaagd is, kijkt ze er een stuk bitser door. Maar je houdt je mond, ook omdat je commentaar zinloos is: zij zit er niet op te wachten en nog belangrijker, het is al gebeurd.
Soms kun je je bedenking met terugwerkende kracht kwijt: een overbuurman heeft zijn snor eraf gehaald. Uitstekend besluit. Je ziet hem min of meer dagelijks. Met zijn hond.
Automatisch kijk je ook even naar de hond om te zien of er bij hem ook iets af is. Is niet zo.
“Ziet er goed uit,” zeg je, naar zijn gezicht wijzend.
Hij knikt: “Had ik eerder moeten doen.”
Je zegt: “Vind ik ook.” Is eruit voordat je er erg in hebt. Toch is het geen vervelend gesprekje. Hij zegt dat zijn vrouw die snor zo stoer vond. Inmiddels is ze niet meer zijn vrouw. Hij is een nieuw leven begonnen. Verdwenen snor hoort daarbij.
Heb het ook met tatoeages. Vind ik zelden verbluffend, maar ja, je kunt niet in alle gevallen doen of je die niet ziet, vooral als die best groot is. Het is moeilijk er negatief over te doen.
Op de onderarm van de tandartsassistente zie ik een nieuwe, het hoofd van een paard.
“Goh, een paardenhoofd,” zeg ik, voordat ik mijn mond wijd openzet.
Met natte ogen noemt ze de naam van haar paard, pas overleden. 
Steeds meer mensen laten tatoeages weghalen. Gaat niet altijd prefect. Weer is het uitkijken geblazen. Je ziet een vreemde vlek in de nek. De ander voelt dat je ernaar kijkt. O ja, er stond nog niet zo lang geleden: Marjolein. Met een lelijk hartje. Vlek is even treurig.