Papa

Op het woord `uitdaging’ ben ik zuinig. Wordt te vaak gebruikt en het woord lijdt daaronder, zoals ooit het woord `leuk’ waarvan haast niets is overgebleven. `Beleving’ heeft het ook moeilijk! Zo zijn er nog wel een paar, meer dan een paar helaas.
Goed, uitdaging. Ben nog steeds in Italië en sta in een oude kruidenierswinkel met een zeer oude, maar fier ogende kruidenier achter de toonbank. Aan hem is te zien dat de tijd die hij als de tijd van zijn leven beschouwde, een andere is dan die van nu. Zijn fierheid kan een diep melancholieke oogopslag niet verhullen.
Eén wenkbrauw gaat omhoog als hij zich van mijn aanwezigheid bewust is. Ik weet hoe ik moet groeten in het Italiaans, kan dat zelfs met enige flair doen, maar daarmee houdt het op, wat me spijt, want ik vind het een prachtige taal die emoties veel ruimte kan geven.
Wat ik wil hebben wijs ik aan en dan plaatst hij het langzaam en beetje verdrietig voor hem op de gehavende toonbank. Alles voltrekt zich in plechtige stilte.
Af en toe werpt hij een blik in de deuropening schuin achter de toonbank. Misschien zit daar iemand die hem gadeslaat.
Nu moet ik hem een vraag stellen, want het laatste wat ik wil hebben, zie ik niet. Bier zonder alcohol. Duurt even voordat hij me begrijpt.
Hij buigt zich naar voren en begint zacht en licht raspend iets te zeggen wat na een paar zinnen een betoog wordt, waarbij ook zijn handen en nerveuze rol spelen. Ik tast naar de betekenis.
Dan komt er leven in de deuropening schuin achter de toonbank. Het is een jonge vrouw, enorm gelukt, met een felle mond: “Alcoholvrij bier?” Ze spreekt honend rollend Engels. “Papa zegt: Italianen doen dat niet!”
Ik weet beter, maar nu is het meedogenloos waar.