Paprika

Vlees eet ik nog maar zelden, maar soms denk ik: waarom vandaag niet? Op die vraag zijn veel antwoorden mogelijk, maar ik ben niet altijd in de stemming die allemaal te overwegen. Zaterdag sta ik bij de slager. En op zaterdag is het daar druk, buiten heeft zich een beschaafde rij wachtenden gevormd. 
Eenmaal binnen voel je dat je in een kleine autonome wereld bent verzeild.
Naast me staat een meisje van een jaar of drie. Ze heeft een brilletje op waarvan de voorkant twee hartjes zijn. Haar vader staat achter haar gepassioneerd naar het uitgestalde vlees te kijken en ze vraagt hem wat en hij schudt zijn hoofd. Het meisje begint meteen oorverdovend te huilen. Luchtalarm, die sfeer. 
De vrouw van de slagerij grijpt in en vraagt of het meisje een stukje worst wil. Ze stopt met huilen en steekt haar hand uit. Daar komt het stukje worst in. De vader zegt: “Wat zég je dan?”
Aan die woorden had ik als kind enorme hekel. Ik kreeg ze ook vaak om mijn oren en zei onder protest wat ik dan moest zeggen. Ben ik nooit vergeten en soms bijt ik het mezelf in stilte toe: wat zég je dan? 
Meisje zei niets, maar misschien was haar geleerd niet met volle mond te praten.
Als ik aan de beurt ben en zeg wat ik wil hebben, vraagt de vrouw van de slagerij of ik het met of zonder paprika wil.
Op die keuze was ik niet voorbereid.
“Zonder,” zeg ik intuïtief.
Naast me staat een zeer bejaarde en weergaloos kwieke vrouw. Ze steekt haar duim omhoog: “Mijn moeder kende geen paprika.” Sterke informatie, die iets zegt over die tijd en deze. 
Mijn moeder wel, want ze moest eind jaren vijftig van de groenteboer en de Margriet `lekker op avontuur’ in de keuken. Italiaans! 
Ze zong er Italiaans klinkende liedjes bij.