Parapluutjes

Gisterochtend zag ik zoals vaak een moeder die een bakfiets voortbewoog met daarin twee jongetjes van een jaar of acht, onder een overkapping die beschutting bood tegen de winterse motregen. Aan de moeder was goed te zien dat ze hard moest werken, maar de moed erin hield.
Daar denk ik iets van. Daardoor bemoei ik me misschien ergens mee, in gedachten dan, en dat moet je zo min mogelijk doen, je ergens mee bemoeien, zeker niet met zaken waarvan je nauwelijks verstand hebt. Toch denk ik: die jongetjes kunnen toch ook lópen, voor mijn part met parapluutjes, want o jee die regen, voor mijn part met moeder voorop. 
Later die ochtend las ik een artikel over de Monkey Town-generatie, over de kinderen die enorm beschermd worden opgevoed en altijd geamuseerd moeten worden. Kort door de bocht samengevat, maar daar komt het op neer.
Het leven mag écht niet tegenzitten.
Maar als het later wordt in de levens van de kinderen van nu, doet het leven dat vast en misschien zijn ze daar dan nauwelijks tegen opgewassen. Ook weer kort door de bocht verondersteld, maar in essentie is het vast zo. Zorgen maak ik me. 
Wat Monkey Town is, weet ik. Een keten van binnenspeeltuinen in kolossale hallen met een Bulgaarse uitstraling. Was er al een paar keer, heb ook zo mijn familieverplichtingen. Over het speelgedeelte weet ik niks zinnigs te zeggen, glijbanen, springkussens, zo’n beetje alles wat een speeltuin een speeltuin maakt.
Het gedeelte voor ouders, grootouders en ander verzorgers is door mensenhaters ingericht. Je wacht aan nare tafeltjes zonder dat je weet waarop je wacht. Ondertussen eet en drink je wat, alles smaakt naar lelijk lawaai en helse dynamiek.
Ik behoor ook tot de Monkey Town-generatie.