Peren

Eén seconde niet opgelet. Dat zei Hans Klok afgelopen weekend, nadat tijdens een act een zwaard door zijn arm heen was gegaan. Ik meen dat vrijwilligers zwaarden mochten steken in een doos waarin de artiest zat opgesloten. Gaat normaal nooit mis.
Hans Klok is geen zeurpiet en altijd verfrissend laconiek: hij treedt weer op en vindt het dus ook eigen schuld: één seconde niet opgelet. Ik geloof dat hij het zelfs over een fractie van een seconde had.
Is niet lang, maar ja, binnen dat superkorte tijdsbestek kan er veel gebeuren.  Veel momenten kunnen dan belangrijk beginnen te worden, in positieve en negatieve zin.
Acht weken geleden ramde een scooter me van de fiets. Ook één seconde niet opgelet, hij en ik. Zit nog steeds beetje met de gebakken peren. Doe met genoegen mijn best er even luchtig als Hans Klok op te reageren. Heeft ook geen zin er duchtig over te jeremiëren, wat mijn omgeving ook vindt.
Als thuisblijver is het nuttig over vakantiegebeurtenissen na te denken die je sterken in de zekerheid dat thuisblijven ook iets aantrekkelijks heeft. Vijfentwintig jaar geleden wandel ik door het noorden van Engeland, met rugzak. Tocht van een dag of veertien. Er is ook een gebied waarin je over nogal wat heuvels heen moet. Eén heuvel herinner ik me sterk. Deed er zeker vijf uur over om op de top te komen en de bedoeling van de heuvel is vooral dat je onderweg zo nu en dan jezelf tegenkomt. Yes!
Op de top denk ik: even zitten en van het uitzicht genieten. Daar zijn toppen voor. En uitzichten ook.  Ontdoe me van rugzak en nú komt die éne seconde: rugzak tuimelt ontspannen naar beneden, huphup naar de voet van de heuvel. 
Zeker een uur deed ik alsof dat niet was gebeurd. Vakantie!