Pioenrozen

Je denkt er dan toch aan, gisterochtend vroeg, lopend naar de fitnessclub, aan Moederdag. Gedachte werd ook wakker gemaakt toen ik een man in een ouderwetse korte broek zag, op ouderwetse sandalen, van die grote. Hij had een overhemd aan, met net iets te korte mouwen, waarop vrolijk gekleurde vliegertjes stonden afgebeeld. Hij droeg een pakje met gestrekte arm voor zich uit, oranje tasje van stijf karton. Zat dus het cadeautje in. Voor Moederdag, kon niet anders. Hij hield het zo ver voor zich uit dat het leek alsof er wat mee aan de hand was. Misschien onvoorstelbaar teer, misschien rook het niet aantrekkelijk. Het was kwart over 8. Hij was er vroeg bij.
Hoe het kwam, weet ik niet, nou ja, waarschijnlijk door dat pakje, maar ineens vroeg ik me af hoe minister Faber Moederdag begon. Misschien brachten haar zonen haar wel ontbijt op bed, een ouderwets Hollands ontbijt met veel fijne vleeswaren. En zij dan roepen: “Jongens, Nederland is geen vakantiepark!”
Op de fitnessclub trainde ik deze beelden van me af en op de terugweg werd het Moederdagbesef weer gealarmeerd. Nu was het een gezin, man, vrouw en twee jongens, een tweeling, jaar of tien. Ze keken allemaal hoogst ongelukkig. Man liep voorop met een groot pak onder zijn arm. Zat een barbecue in, zag ik op de verpakking, handige opvouwbare voorziening. Hij werd gevolgd door zijn vrouw met een grote bos bloedrode pioenrozen. Daarna de kinderen, die niets bij zich hadden, behalve zichzelf, vol verzet. Alle vier hadden ze zeer zondagse kleren aan, het zag er allemaal enorm gestreken uit.
Iets na half 10. Waarom zo vroeg? Misschien was de gedachte: is het snel klaar, hebben we nog iets aan de dag. Misschien dacht de moeder dat.