Pistachecrème

Graag denk ik weer aan woorden van wielrenner Gerrie Knetemann, al ruim 20 jaar niet meer onder ons. Een gevoelsmens. Na zijn succesvolle loopbaan opende hij een paar pannenkoekenrestaurants. Hij zei dat van mensen die van pannenkoeken houden, weinig kwaad te vrezen viel. En dat ze doorgaans weinig moeilijkheden maakten.
Ik vat het nu in eigen woorden samen, maar daar kwam het op neer. Of hij daarom in pannenkoeken ging doen, weet ik niet, maar wel dat hij het oprecht meende.
Het kost me altijd moeite toe te geven dat ik geen liefhebber ben. Ik eet ze niet met tegenzin, maar meer is het niet. Het is net als met ijs: heb er niets op tegen, maar loop er ook niet voor om.
Ik kom weleens in een pannenkoekenrestaurant, maar dat is in het kielzog van jonge familieleden. Ik wil geen spelbreker zijn en doe gezellig mee. Uiteraard vraag ik me dan af hoe het voelt in één ruimte zijn vol mensen die het goed met alles voor hebben. Helaas veroorzaakt het geen sensatie waarmee ik verder kom of die nieuwe inzichten veroorzaakt.
In positiviteit ben ik altijd geïnteresseerd, daarom volg ik zo nu en dan de ontwikkelingen binnen de pannenkoekbranche. Zo las ik deze week over pannenkoekenrestaurants in deze regio die landelijk veel willen betekenen. Ze noemen zichzelf een sterk merk: Den Tol. Een van hun pannenkoekenbakkers werd in januari bekroond op de horecavakbeurs Horecava. Hij maakte een pannenkoek met witte chocolade-champagnemousse, passievrucht-cremeux, pistachecrème en lauwwarme witte chocolade-frambozensaus. 
Deze mededeling heb ik een paar keer gelezen: of het om één pannenkoek ging? Ja, één pannenkoek.
Het verontrust me vaag en ik vraag me af het past in de opvattingen van De Kneet.