Plofje

Dagelijks leer je bij, een van de vele verschijnselen die het leven opwindend maken. Soms heb je geen zin je te verdiepen in wat je nu weer geleerd hebt, maar ja, het moet, je wilt wel weten wat er allemaal speelt. `Speelt’ is niet altijd het goede woord: wat zich voordoet.
Ik wist tot gisteren niet wat creepshots zijn. Ik las erover in deze krant. Er zijn landgenoten die bijvoorbeeld in supermarkten foto’s van borsten en billen maken, door kleding bedekt, begrijp ik, en die dan verspreiden in sociale media. Vooral foto’s van vrouwen en vakkenvullers.
Het sterkt je weer in de zekerheid dat de mensheid niet ten onder gaat aan oorlogen of natuurrampen, nee, volstrekt aan zichzelf. Langzamerhand verpietert onze beschaving tot het nulpunt en dan is er ineens een dof plofje, klaar.
Je bent geneigd te zeggen: ik maak het gelukkig niet mee. Maar dat weet ik zo net nog niet.
In de supermarkt let ik op zo min mogelijk, dus ik heb nog nooit een maker van creepshots gezien. Ik moet mezelf in de gaten houden. Niet dat ik van die foto’s of filmpjes maak, néé zeg, maar ik sta soms wel met mijn mobieltje in de hand een recept te lezen waarvoor ik ingrediënten moet kopen. Ik wéét dat ik dan ineens in peilloze gedachten verzonken kan raken. Daar sta ik dus, met dat apparaatje. Ziet er misschien hartstikke verdacht uit. Net alsof ik om me heen borsten en billen wil spotten.
Als bij het verlaten van een winkel het beveiligingspoortje lawaai maakt, terwijl ik keurig heb afgerekend, wat ik altijd doe, been ik zo opvallend mogelijk naar de kassa, terwijl ik het gekochte product enthousiast omhoog houd. Iedereen ziet: die man is geen dief!
Hoe is het duidelijk dat je geen creepshots wilt maken?