Popelen

De lente gedraagt zich wat stamelend, Op volle kracht, terughoudend, soms weer even weg, geen peil op te trekken. Misschien komt het door de toestanden in de wereld en natuurlijk ook de staat van ons land, misschien heeft de lente er niet echt zin in.
Lentekriebels zijn er dan weer wel. Het woord valt in ieder geval vaker dan afgelopen jaren, af en toe lijkt het net alsof ze bedreigd worden, die kriebels, en dan worden ze zwaarder dan je van de lente mag verwachten.
Maar we hebben de lente wel al mogen ruiken. Ik las er laatst een artikel over, over de geur die bij de lente hoort, moet het anders zeggen: die de lente losmaakt.
Een specialist in het metabolisme van planten is daarin aan het woord, hoogleraar Rob Schuurink. Hij wijst op een geur die op mijn lijstje topgeuren staat: die begint in de aarde, heet `geosmin’ (zit ook in sommige parfums) en heeft behoefte aan zachte warmte. Het is de geur die je ruikt na een zomers regenbui. Dát is ook de geur die bij lente hoort. Ik vat het kort door de bocht samen, maar over die geur moet je niet al te gewichtig en theoretisch doen.
Als de lente stopt met stamelen, hoef je die niet eens op te zoeken, de geur overkomt je, kan je enorm optimistisch stemmen, vol zin in het nieuwe seizoen dat aan het popelen is. Die stemming heb je nodig in deze tijd.
Een stemming waarin zelfs geluk kan tintelen. Moet je niet over nadenken, want dan is het alweer weg. Ja, die geur verbindt ook eerdere lentedagen in je leven met de nieuwe, herinneringen die je voor geen goud wilt missen en waarvoor je nooit de juiste woorden kunt vinden.
Ben een groot voorstander van het vinden van de juiste woorden, maar hier is het helemaal niet de bedoeling.