Potdicht

Echt waar, ik heb me nog nóóit verveeld, ook als kind niet. Ik ben door mijn ouders opgevoed, maar natuurlijk ook beetje door mezelf, en heb me er al in het vroegst mogelijke stadium van overtuigd dat er altijd wel iets te beleven valt. Goed kijken, goed luisteren, gedachten de ruimte geven, fantasie ook. Als ik wil, kan ik het altijd druk in mijn hoofd hebben. Kan de boel daar ook uitzetten, maar dan is er weer wat anders aan de hand. Zelfs wanneer de omstandigheden saai zijn.
Ik beschouw het als groot, ontzettend dierbaar voorrecht.
Vrijdagavond keek ik naar Nieuwsuur en daarin ging het over Wilders, die was uitgenodigd, maar niet wilde komen. Er kwam een interviewtje met Wilders uit een ander programma. 
Hij zei dat debatteren meestal geen zin heeft. Dat typeert hem. Hij heeft een gesloten gedachteleven. Te vergelijken met dat van opiniekanon Johan Derksen die ook niet geïnteresseerd is in wat iemand over zijn meningen denkt: “Daar heb ik schijt aan.” Ook een potdicht gedachteleven. Wie ben ik om te zeggen dat je het daarmee niet kunt doen? Graag heb ik er niets mee te maken.
Daarna kwam ik in Café Kockelmann terecht. Drie lijsttrekkers in debat. Wilders dus niet. Sven probeerde er met zijn montere zuigkracht van alles uit te halen, maar ineens schrok ik, want ik besefte dat ik me best eens zou kunnen gaan vervelen. Moest ik me daaraan overgeven, gewoon om het eens mee te maken? Maar ja, voordat ik er erg in had, zou ik het misschien vaker willen. En dat kunnen we natuurlijk niet hebben.
Ik zette de televisie streng uit, besloot de lijsttrekkers tot woensdag te laten voor wie ze zijn en vulde een stemwijzer in. Uitkomst stemde tevreden. Klaar! Frisse lucht zong om me heen.