Pum

Tegen kerstmuziek heb ik geen bezwaar, wel aan te veel ervan. Op de fitnessclub vind ik het prima. De hoofdcoach is er consequent in. Rond Pasen klinkt er de Matthäus Passion, wat op geen enkele andere sportclub het geval zal zijn, en nu kerstmuziek. Sommige sporters hebben daar bezwaar tegen, maar de hoofdcoach zegt daar niets mee te maken te hebben. Die woorden spreekt hij luid uit. Wanneer iemand in de klacht volhardt, moet die langer op de loopband dan anders, terwijl die band ook nog in de hellingstand komt te staan. Op onze fitnessclub is het de sportieve gewoonte dat niemand zich verzet tegen opdrachten. Is onderdeel van een spel dat nauwelijks uit te leggen valt.
Ik vind het lekker om met gewichten in de weer te zijn, terwijl Bing Crosby zingt dat hij van een White Christmas droomt of op de crosstrainer mijn ritme aan te passen aan dat van Jingle Bells. Altijd probeer ik daar aan wat anders te denken dan waarmee ik bezig ben en door die muziek dwaal ik door kerstdagen die ik me graag herinner.
Heb ik niet in de supermarkt. Integendeel, meteen na binnenkomst kleeft de kerstmuziek zeurderig aan mijn gehoor. Ooit is me de functie van muzak in winkels uitgelegd, maar die uitleg irriteerde me. Daarom ben ik die ook min of meer kwijt. Enige wat ik nog weet is dat het woord `beleving’ erin voorkwam. Zegt genoeg.
Waarom geen kerstmuziek van Bach, Corelli,Clean Pete of Vivaldi? Waarschijnlijk is die te mooi en te bijzonder, waardoor je onmiddellijk daar weg wilt.
Op de top 10 van de ergste staat bij mij hoog The Little Drummer Boy. Vooral door dat pa rum pum pum pum. Maakt agressie in me los, wat niet goed is voor mijn jaarlijkse zoektocht naar een troostrijke kerstgedachte.