Recht

Er zijn woorden die je stil moet houden, voor jezelf. Kan best een paar voorbeelden noemen, maar dan houd ik ze al niet meer stil. Voor vandaag één uitzondering: genieten. Woord staat voor iets prachtigs, iets intiems. Het is iedereen zeer gegund, maar je moet niet zeggen, ik noem maar wat: “Wordt tijd dat ik weer eens ga genieten.” Kan best zo zijn, maar de behoefte aan die zachte sensatie moet alsjeblieft strikt particulier blijven. Als je het woord uitspreekt, begin je er al over na te denken en dat is altijd jammer. Geldt ook voor geluk. Als het je overkomt en je probeert uit te leggen wat het inhoudt, is het meteen ver weg.
Iedereen zal zich vast herinneren dat het afgelopen vrijdag ineens mooi weer was, lente-achtig warm. Hadden we nodig na die bijtende dagen. Overal was het te merken, op straat, aan ons humeur, aan de hemel vol zonnige beloften. 
’s Avonds zei de nieuwslezer: “Nederland trok erop uit om te genieten.”
Ik ben voor veel te veel veel te gevoelig, maar deins dan onmiddellijk terug in mijn stoel. Wat er dan komt, is overbekend: beelden van volle terrassen bevolkt door landgenoten die daar zitten of het de gewoonste zaak van de wereld is, licht verontwaardigd omdat het ontzettend lang niet mogelijk was. Ja, het bestaat: het recht om te genieten.
Ik overdrijf, weet ik, maar als je goed kijkt zie je dat het bij net iets te veel mensen zo is.
Ik passeerde die terrassen ook, vrijdag, en hoorde weer de typische Hollandse horeca-jengel: “Mijn collega komt zo!” Daarvan krijg ik harde haast.
Uiteraard kwam er een ander woord aan de orde waarvan ik vind dat je het met twee handen innig voor je borst moet houden: lentekriebels. Ze bestáán ja, maar zijn echt alleen van jou!