Reikhalzend

Misschien maak ik het mezelf wijs, maar ik ben ervan overtuigd dat ik gevoelig ben voor kleine signalen, signalen die verschillend van uitstraling zijn. Ook in de persoonlijke sfeer en daar teken ik meteen bij aan dat die gevoeligheid voor- en nadelen heeft. Maar daar heb ik het nu niet over.
Wel bijvoorbeeld voor het prille begin van de wisseling van de seizoenen. Op een warme namiddag einde augustus kan ik ineens een spatje herfst in de hemel zien, fractie van een seconde. Misschien denk ik dat alleen, maar ik denk het natuurlijk niet zomaar.
Dichterbij kan het zijn dat ik halverwege februari iets zie wat lente suggereert. Kan ook een geur zijn. Ik merk dan dat er zacht optimisme in me begint te tintelen.
Gisterochtend hoopte ik het met licht te hebben. Kortste dag achter de rug, de dagen zullen weer langer worden, wat zeker in de vroege morgen te zien is. Rond een uur of zeven zette ik de vuilniszakken op de hoek van de straat en keek reikhalzend omhoog, maar nee, niet in het echt, wel in gedachten. Volgende week misschien iets meer in het echt en na nog een paar stappen door de tijd overkomt me vast weer het mooiste licht van de dag, licht dat hoort bij de stilte van een dag die nog moet starten.
Toen passeerde me een hardloper, haar snelheid raakte me bijna aan. Opmerkelijk was dat ze een rood licht op zijn rug had, vergelijkbaar met dat van een fiets. Ze voelde zich vast veiliger bij die zichtbaarheid. Ik keek haar na, had ook zin hard te lopen door de schemering van deze dagen, maar ja, voorgoed geblesseerde knie. 
In een straat verder knalde vuurwerk omhoog, felrode schichten. Met licht vol lawaai heb ik niets. Alleen met licht dat iets of iemand zichtbaar maakt.