Rook

Het is kersen plukken in omroepland! Natuurlijk heerst er de gebruikelijke wezenloze spanning die het Songfestival veroorzaakt. Wat voor pak? Ogen open tijdens het zingen? Waar op het podium dansen de dansers en hoe? In praatprogramma’s kunnen ze er niet over ophouden. Ach, als het lukt die opgefokte belangstelling als amusement te beschouwen, is het best te doen. Even lijkt er niets aan de hand in de grote boze wereld.
Dit jaar komt er een gebeurtenis bij, zo’n gebeurtenis die we een event noemen. Niet zomaar een event: de pausverkiezing. Voorheen kreeg die ook wel aandacht, maar dan moesten we naar een hoekje van de actualiteiten. In dat hoekje zaten een paar stoffige deskundigen die het bevlogen, maar moeizaam formulerend allemaal beetje probeerden toe te lichten.
Nu is de spanning een opgetuigd ding waar je niet omheen kunt. Om de haverklap wordt het schoorsteenpijpje op de Sixtijnse kapel in beeld gebracht. Komt er rook uit? 
Ik kijk niet vaak naar al die programma’s, maar toch heb ik al een keer of tien uitgelegd gekregen hoe het zit met die rook. En met de verkiezing natuurlijk, hoe dat gaat en waarom zo. De deskundigen doen dat zo losjes mogelijk, want dat moet, alsjeblieft niet met volle ernst, want dan zapt iedereen weg: “Doe maar net alsof het zoiets is als het Songfestival.” Zo gaat het.
Nederland heeft één kardinaal. Niet zo lang geleden was dat kardinaal Simonis. Die kon in een interview verzuchten dat weinig mensen wisten wat een kardinaal was. Alleen het woord al. In een winkel werd hij eens beleefd begroet met: “Goedemorgen kannibaal, waarmee kan ik u helpen?” Vond ik grappig.
Op de vraag wat een kardinaal is, zal nu vooral het antwoord zijn: “Soort jurylid.”