Rustig

Maand of drie geleden gaf een razendsnelle scooter me geen voorrang en vloog ik nogal schokkend door de lucht en knalde daarna verstrengeld met mijn fiets op het wegdek. Daarom mag ik nog steeds niet zwemmen. Wond op scheenbeen verdraagt dat niet. Op die plek voltrekt genezing zich langzaam.
`Ook niet in zee?’ vroeg ik aan de huisarts, want als er iets niet mag, ga ik altijd licht zeuren.
Mijn huisarts kent dit gedrag. Ze legde haar hand op mijn onderarm: `Ook niet in zee.’
Er zijn ergere dingen, ja nou, maar toch is het jammer, vooral omdat ik de laatste tijd vaak aan zee ben. Op het strand liggen boeit me niet enorm, maar ik kijk graag naar het water, terwijl ik zacht mijmer over het leven en alles wat daarbij komt kijken. En ik ben er dus graag in.
Afgelopen weekend was ik er weer. Met een stoeltje. Wanneer ik in het zand ga zitten en later weer wil opstaan, veroorzaak ik een tafereel waarvoor ik me nogal schaam. Stoeltje.
Ik zag van alles, onder meer een groepje zwemmers onder leiding van een man die met ferme gebaren instructies gaf. Was meer dan zwemles. Altijd wil ik overal weten wat er aan de hand is, hier ook. De zwemmers leerden omgaan met verraderlijke stromingen. Woord ervoor: mui.
Paar jaar geleden wist ik niet eens dat de mui bestond. Ik ben er nog nooit in verzeild geraakt. Van aan afstandje probeerde de instructies te volgen, maar dat lukte niet.
Gisterochtend hoorde ik een van de instructeurs op de radio en die zei dat je allereerst rustig moest blijven, bijvoorbeeld tot tien tellen. Altijd leuk gezegd, maar rustig blijven is een kunst. Je kunt het volgens mij alleen maar als je het al bént. Begint alles mee. Alles! Ook op het land. Overal! En vlug een beetje!