Schorten

Stel: ik breng mijn auto ter reparatie naar de garage. “Gaan we doen,” zegt de chef van het bedrijf. Paar dagen gebeurt er niets. Ik informeer en hoor dat ze niet precies weten wat er aan de hand is en daarom ook nog geen idee hebben van een oplossing: “Nog even geduld, alstublieft.” Na weer een week meld ik me beetje ongeduldig. De chef zegt dat ik me geen zorgen moet maken, want: “Ik merk sterke motivatie bij mezelf en mijn collega’s om te repareren.”
Ik probeer hier iets van te denken, maar ik weet niet wat.
Nu een bruggetje naar ons kabinet. Premier Schoof wil bij de behandeling van de Voorjaarsnota sterk laten merken dat hij de baas is. Ik herinner me de pater die in mijn gymnasiumtijd lesgaf in klassieke talen. Die sprak heel vaak het zinnetje uit: “Dat zal wel kunnen, maar het zal niet gaan.” Schiet me dagelijks minstens een keer te binnen.
Vicepremier Eddy van Hijum doet duit in het zakje: “Ik merk sterke motivatie bij mezelf en mijn collega’s om te regeren.”
Kijk ‘ns aan, denk ik dan en ook: het is me wat. Vind ik tuttige woorden, `het is me wat’, maar ze drongen zich enorm op.
De premier heeft eind van het jaar nog even aan teambuilding gedaan. Alle ministers en staatssecretarissen moesten komen koken in het Catshuis. Mét partners. En, ontroerend detail, ze kregen allemaal een schort met hun naam erop. Daardoor moesten ze het gevoel krijgen bij elkaar te horen.
Bijna niet te geloven allemaal, maar echt waar. De premier zal het niet zelf bedacht hebben, dat koken en die schorten, het is vast een dwingende suggestie geweest van een Bureau dat aan teambuilding doet.
Lijkt grappig, schorten met speciale opdruk, het is even lachen, maar ontgoocheling ligt op de loer.