Schroevendraaier

Je bent met iets bezig of bezig geweest en dan vraagt iemand: “Wat is precies de bedoeling?”
Die vraag vind je altijd irritant of alarmerend, je denkt nooit: “Fijn dat je ernaar informeert, nu kan ik het allemaal eens haarfijn uitleggen.”
Wanneer iemand vraagt wat precies de bedoeling is, zit er in die vraag kritiek of minachting of soms, en dat is dan minder erg, verbazing. Bovendien is het ook nog eens zo dat de ander heus wel ziet wat je bedoeling is, maar met die bedoeling is dus iets mis, en meestal niet zo’n beetje ook. Dat vind je zelf niet, anders had je het niet gedaan, je bent heus niet iemand die zomaar wat doet.
Is die vraag dan te veroordelen? Geloof het niet. De ander had ook kunnen zeggen: “Wat heb je er een zootje van gemaakt!” Dat is zijn (m/v/x) oprechte mening, maar hij probeert die vriendelijk te verpakken door het woord `bedoeling’ te gebruiken. Is een vorm van sociale ironie. Je moet leren daarmee om te gaan. Ook moet je denken dat het nuttig kan zijn over bedoelingen te praten, want zo maken we onszelf duidelijker.
Mijn bevriende buurman stelt die vraag preventief. Als hij me met een schroevendraaier de deur uit ziet komen op weg naar mijn fiets: “Wat is de bedoeling, Thomas?” Ik probeer het uit te leggen en hij zegt: “Geef die schroevendraaier maar hier.”
Ik denk dan niet: ik heb al gefaald zonder gefaald te hebben. Nee, het is de zorgzame samenleving in het klein.
Toen ik gisteren op de fitnessclub verzeild was geraakt in een oefening die veel van me vroeg, kwam de coach eraan: “Wat ben je aan het doen?”
Dat zag hij best. Toch wilde ik antwoord geven. En toen zei hij: “Nee, niet terug praten.”
Kan het niet uitleggen, maar het was een leerzaam moment.