Showroom

Bevriende buurman zegt dat hij naar het tuincentrum gaat. Of ik zin heb mee te gaan. Neem aan dat hij een grapje maakt. Van tuincentra word ik bedroefd. Dat weet hij ook wel. Of mijn humeur raakt zo van slag dat het me een halve dag kost dat te corrigeren.
Nog sterker: de bomen en planten die er te koop zijn, hebben mijn sympathie, maar als ik er binnenkom voel ik lichte paniek. Voordat je bij die bomen en planten bent, moet je eerst schappen vol Ontzettend Lelijke Voorwerpen passeren, geurkaarsen, klungelig geboetseerde Boeddha’s, van riet gemaakte zoogdiertjes en nog veel meer ergers. Ondertussen klinkt er harde muziek: meestal een jammerende volkszanger, `Jij hebt me verlaaaaaten, daarom ben ik zo alleeeeeen’.
Ooit vroeg ik een vaste bezoeker van dit soort instellingen waarom dat was. Antwoord: “Is nu eenmaal het sfeertje.”
Ik waarschuw vaker tegen verkleinwoorden. Verhelderend voorbeeld: sfeertje. Voor sfeer kan veel te zeggen zijn, maar sfeertje is niks.
Ik denk over sfeer na doordat ik lees dat Trump met Zelensky belde over het gesprek met Poetin, en dat het telefoontje een `goede sfeer’ had.
Wat die sfeer tot een goede sfeer maakte, werd niet duidelijk. Breed begrip, sfeer.
Je redt het niet met kaarsen en ingetogen prachtmuziek. En over `sfeerverlichting’ wil ik het echt niet hebben. Ook deins ik terug als ik lees dat ik welkom ben in `onze sfeervolle showroom’.
Laatste zei iemand tegen me: “Zeg alsjeblieft niet wat je op je hart hebt, want dan maak je de sfeer kapot.” Ja, waakzaamheid is enorm geboden, want je hebt te maken met `een kwetsbare sfeer’.
Als iemand bruggenbouwer én sfeermaker wordt genoemd (gebeurt!), ben je niet ver van een mensenmens vandaan. Duiken!