Smeuïg

Signalen is vooral een kwetsbaar woord geworden doordat het een rol ging spelen in het slappe politieke jargon. De bijna vergeten premier Balkenende was er sterk in. Om de haverklap had hij het over signalen, maar hij nam genoegen met het bestaan ervan, niet met wat ze zouden moeten veroorzaken.
Ik ben hartstikke gevoelig voor signalen, maar name voor die zich in het strikt alledaagse voordoen. Dus als je in alle vroegte met een ontbijt in gedachten de ijskast opent en de yoghurt tuimelt onmiddellijk naar buiten alsof die op die opening heeft gewacht, waarna de zuivelsubstantie zich smeuïg over de keukenvloer verspreidt. Dan vraag ik me meteen krachtig af: wat staat me vandaag te doen? Of, beter: Wat had ik me voor vandaag voorgenomen?
Ik beantwoord die vraag ook: misschien moet ik maar wat anders doen of misschien wel helemaal niets.
Gisteren zat ik in de namiddag in mijn stamcafé licht te mijmeren, wat ik regelmatig in de namiddag doe. In dat stamcafé is een kleine verhoging. Hoe klein ook, toch goed te zien.
Er komt een man binnen die uitstraalt enorm aan een café toe te zijn. Zijn tred is vastberaden, zijn gezicht oogt gespannen en hij ziet die verhoging niet, zeg maar: het opstapje. Hij struikelt en voorkomt een val. En dat doet hij met veel gebaren. Je denkt aan een oosterse vechtsport.
Als hij tot stilstand is gekomen, kijkt hij eerst naar de plek die zijn struikeling veroorzaakte en dan om zich heen. Dat laatste doet hij verwijtend. Ja, alles om hem heen is schuldig aan alles wat er in hem leeft.
Dan knikt hij, tegen niemand in het bijzonder, draait zich om en beent naar buiten. Beent – dat is het woord. 
Een leerzame vertoning vind ik het. Hij moet elders zijn!