Soestdijk

Vorige week dinsdag was ik jarig. Aan die dag besteed ik meestal nauwelijks aandacht. Wel heb ik dierbaren die attenter zijn dan ik en mij een feestelijke kaart sturen, van papier, bedoel ik. Die liggen dan op de deurmat, een tafereel dat dankbaar stemt. 
Velen van ons verleren het helaas: kaart uitzoeken, daarop wat schrijven, envelop eromheen en dan een brievenbus zoeken, wat niet altijd meevalt.
Maar vorige week: niets. Lege deurmat. Ook al deed ik er niets aan, dat was toch een gemis. 
Wel kreeg ik digitale post van PostNL, een vrolijk bericht over wat er nieuw was in de webshop. Log, plakkerig woord: webshop.
Nu waren het de decemberzegels, `in een betoverend ontwerp van de Efteling’. De webshopvraag luidde: `Wie bezorg jij sprookjesachtige feestdagen?’
Best een grote vraag.
Voorts werden we aangespoord een eigen postzegel te ontwerpen: `Maak een vrolijke foto van jezelf, je huisdier, of wat je maar wilt. Upload ‘m en bestellen. Koud kunstje.’
Als ik iets moet uploaden of downloaden voel ik meteen irritatie waarmee ik niet uit de voeten kan.
Laatste aanbieding in de webshop: postzegels met tafelmomenten van Paleis Soestdijk erop. Met als aanbeveling: `Een culinaire ontdekkingstocht om je vingers bij af te likken!’
Nou, nou, denk ik dan namens de kniesoor in mezelf, rustig maar. Bovendien: is Soestdijk onderhand niet nogal verdwenen onder het zand van de tijd?
Wat ik echter vooral denk, en ik dacht dat op harde toon toen gisteren de verjaardagskaarten arriveerden, fijn stapeltje, tien dagen te laat: zorg ervoor dat die zegels ook een functie hebben en kom een beetje op tijd met de post!
Maar ja, dan neemt de positivo het weer over van de kniesoor: ik was opnieuw jarig!