Speerpunt

Was het eerder deze week warmer dan het vandaag wordt? Mij staan vaag beelden in het Journaal bij: in, ik meen, Kerkrade had de gemeente een ruimte opengesteld waar het koel was. Daar konden mensen heen die last hadden van de warmte of bang waren dat ze dat zouden krijgen. Daar kregen ze grote glazen water. Wat het Journaal vaak doet, vooral in de zomer, is open deuren nog meer open zetten: aan mensen die daar water zaten te drinken, vroegen ze hoe ze het vonden. Het antwoord luidde dat het hier gelukkig koel was.
Van zulke nieuwsonderwerpen kan ik enorm rustig worden. In de wereld is meer aan de hand dan we kunnen bevatten, maar in Kerkrade voltrekt een hitteplan zich volgens plan. Uiteraard vroeg ik me af hoe het met mijn eigen hitteplan zat, een vraag die vandaag nog actueler wordt, niet alleen een warme dag, maar ook de langste van het jaar.
Ik wacht niet op hitteplan van de gemeente, ik maak er zelf een, waarvan het voornaamste speerpunt is er hoe dan ook niet over zeuren, want als je erover praat, wordt het nog warmer. Is net als met teleurstellingen. Beter die zelf in stilte te verwerken dan het er de hele tijd over hebben: met ieder woord hakken ze er meer in. Woorden maken wat waar is nog meer waar. Soms is dat fantastisch, maar niet altijd.
Wat mij helpt is denken aan het natte voorjaar, de gure wind, de geur van een jas die over de verwarming te drogen hangt, kille regen die via je kraag over je rug loopt, hoe iedereen kijkt, het tergend geklaag overal.
Vanaf vandaag worden ze weer korter, de dagen. De pepernoten en het najaar komen eraan. Nog even en dan zijn de bomen kaal, is de grond hard en de hemel loodgrijs, november.
Maar nu nog niet! Nu nog echt niet!