Sprong

Fascinerende van woorden is dat er bijna iedere dag een bij komt dat je nog niet kende. Soms lees of hoor je meteen wat het betekent, maar liever weet ik dat dan nog niet. Kan ik er nog even over nadenken en naar gissen.
Voorbeeld van paar jaar geleden: in een advertentie kwam ik `vleesvervanger’ tegen. Natuurlijk had ik eromheen kunnen lezen wat ermee bedoeld werd, maar ik ging er in mijn gedachten even mee op de loop. Ik zag een boze, fanatieke vegetariër voor me die in supermarkten uitgestald vlees verving voor wat anders, een alarmerend dingetje of een folder waarin enorm gewaarschuwd werd tegen vlees. Is altijd vaag in mijn gedachten blijven zitten. Soms zie ik iemand lopen van wie ik denk: lijkt me typisch een vleesvervanger.
Gisterochtend sprong een ander nieuw woord uit een van de kranten op de keukentafel. Kan ik vaak hebben: zonder dat ik het artikel lees, is er ineens een woord dat zich daaruit losmaakt. Nu was het: onderuitputting.
Lopend naar de fitnessclub vroeg ik me af wat het kon zijn. Sportterm?
Toen ik op de club aan een oefening op een uitdagend apparaat begon, dacht ik: nu ben ik onderuitgeput, dadelijk, na een minuut of 5, gewoon uitgeput en als ik daarna nog een tijdje doorga overuitgeput.
Thuis las ik wat het was: de regering heeft aan de wijkverpleging meer geld uitgegeven dan kan worden uitgegeven. Heet `onderuitputting’. Vreemd woord. Gevolg is dat minister Agema erop gaat bezuinigen.
Dan is er weer de verbijstering waarmee ik geen kant op kan: in een van de rijkste landen van de wereld wordt er wéér bezuinigd op de gezondheidszorg, nu op de onmisbare wijkverpleging.
Nieuwe woorden van de overheid zijn vaak schrijnend pijnlijk. Hele overheid trouwens.