Spuitbus

’s Nachts had ik het al gezien: de eerste sneeuw was gevallen, de straten en de bomen waren niet enorm wit, een beetje, maar toch. Het sneeuwde nog steeds, een tere gebeurtenis.
Sommige sensaties veranderen niet. Bij het zien van eerste sneeuw ben ik meteen het kind dat die voor het eerst bewust zag, gevoel van innige triomf: ons dagelijks leven ziet er anders uit, zachter. Het gevolg dat daarbij hoorde, was dat de mensen vriendelijker waren. Iedereen voelde misschien wel die innige triomf. Anders groeten dan anders, lachen, blij praatje maken.
Toen ik gisterochtend echt aan de dag begon, paar uur later, was de sneeuw bijna weg, het miezerde kil. De sneeuw die was overgebleven, zag eruit alsof die uit een spuitbus kwam, een spuitbus die bijna leeg is, alleen met nare ruis wat prut produceert.
Maar goed, het kan dus weer gaan sneeuwen. Mooi voor deze tijd van het jaar. Ik herinner me een bezoek van Sinterklaas aan vrienden van mijn ouders en hun kinderen, ik geloofde niet meer, mijn zusjes wel. We hadden zeker al een uur gezongen en toen moesten we naar buiten.
We hadden niet eens gezien dat het was gaan sneeuwen. Sinterklaas naderde te paard, zijn medewerkers uitgelaten dansend eromheen. De maan scheen op volle kracht en gaf de sneeuw licht. Ik geloof dat ik toen al wist dat er taferelen zijn die je levenslang met je meeneemt.
Ik dacht eraan toen ik een artikel las waarin uitgelegd werd waarom Sinterklaas min of meer verdwijnt uit het straatbeeld, minder etalages met zijn beeltenis, pepernoten, chocolade letters en vrolijk verpakte cadeautjes. Ik citeer een winkelier: “We willen niemand voor het hoofd stoten, dus houden we het bij winterse neutraliteit.”
Winterse neutraliteit!