Stof

“Bestel je toch gewoon online.”
Weer zo’n zinnetje waaraan ik een hekel heb, niet alleen omdat er `gewoon’ in staat. Niets is gewoon. Maar gaat ook over online bestellen. Doe ik graag zo min mogelijk, niet omdat ik de Flintstone wil uithangen, maar ik hecht nu eenmaal aan winkels met een deur en een toonbank waarachter iemand staat die graag de dingen verkoopt die in de winkel te vinden zijn. Ik geef toe, je moet het treffen, niet iedereen die werkt in zo’n winkel, is van klanten gediend, maar ik blijf het proberen. Als je niets probeert, kun je jezelf net zo goed opheffen.
Het gaat nu om een stofzuiger. Even vroeg ik me af de hoeveelste in mijn leven, er moet een nieuwe komen, de oude doet iets met het stof wat ik niet helemaal kan volgen, en begint er bovendien sterk naar te ruiken. 
Ik geef toe, de stofzuiger houdt me niet op volle kracht bezig, alleen als die in dienst moet treden, maar dat doet die dus matig. 
“Bestel je toch gewoon online.”
Een vriendin die op bezoek is, zegt dat losjes, maar toch dwingend. In haar woorden hoor ik dat ik niet moeilijk moet doen, me zéker niet aanstellen.
Paar straten verder is een winkel waarin je een stofzuiger kunt kopen en allerlei andere apparaten die het leven draaglijk maken. 
Er is een lange, smalle toonbank waarachter twee mannen staan, broers, die graag met je over van alles praten, eerst over wat er in de buurt aan de hand is en dan over het apparaat waarvoor je belangstelling hebt.
Dat zijn gesprekken die ik normaal nooit heb en dus best aantrekkelijk vind. Apparaten als stofzuigers horen ook bij het leven. 
“En dan betaal je dus gewoon een paar tientjes meer?”
“Ja,” zeg ik.
Hoera, gelukt! Niet over het Songfestival geschreven!