Stones

Er zijn veel zinnetjes met een vaag alarmerend karakter. Meestal worden ze terloops uitgesproken. Bijvoorbeeld: “Het is er nog niet van gekomen.”
Bijna altijd gaat het dan over iets dat er al lang van had moeten komen, maar ja, zogenaamd geen tijd, andere dingen te doen, laksheid. 
Heb je heus wel in de gaten, ook omdat er vast iemand is die er wat van zegt en dat vind je irritant. 
Fietshelm. Ik noem maar wat. Wekelijks hoor ik over een fietsende kennis die náár terecht is gekomen, vaak van de weg geveegd door een fatbike. Laatste toevoeging vind ik zeurderig, maar het is nu eenmaal zo. 
Ingrijpende hoofdletsels, soms meer dan alleen maar ingrijpend.
Ik fiets dagelijks, door eigen schuld dikwijls in grote haast, `als een gek’, dus het kan mij ook overkomen. Is ook zo. Eind mei vloog ik op een kruispunt door de lucht. Man op een scooter die me niet gezien had. Niet op mijn hoofd gelukkig, maar ik dacht toen ik op het asfalt was neergekomen: nu een fietshelm!
Het is er nog niet van gekomen.
Gisteren reisde ik per trein, in de stiltecoupé, en op het station Eindhoven kwam er een erg dikke man tegenover me zitten. Hij had een fietshelm op en daarop was een cameraatje bevestigd. Sommige mensen doen dat: terwijl ze fietsen alles vastleggen, zodat je je ’s avonds niet hoeft af te vragen hoe je de dag hebt doorgebracht. 
Hij ontdoet zich van zijn natte regenjas en ik zie dat hij een T-shirt aan heeft met de beroemde tong van The Rolling Stones. Het zit strak om zijn lichaam. Er bloest een behoorlijk stuk buik onderuit.
Dan pas zet hij zijn helm af en plaatst die op de zetel naast hem. Daarna gaat hij chocola eten.
Ik kijk schuldig naar die zetel. Cameraatje hoeft niet. Helm wel. Kom op!