Stralen

Of het nog te zien is, weet ik niet – zit niet vaak voor het televisietoestel, maar het programma Hello Goodbye vind ik aantrekkelijk. Ik hoop dat het altijd blijft bestaan. Joris Linssen spreekt mensen aan die op Schiphol wachten op familie of vrienden die een tijdje of langer dan een tijdje in het buitenland zijn geweest. Hij kan door zijn vragen die van oprechte interesse getuigen, belangrijke momenten uit levens oproepen. 
Maar waar het mij nog meer om te doen is, zijn de tintelende momenten waarop de mensen elkaar begroeten, omhelzingen, kussen, klopjes op de rug. Vaak tranen, vaak een lach die van diepe opluchting getuigt én van innig plezier: “We zijn weer bij elkaar!”
Troostrijk programma. Daarna ben ik even in de ban van het gevoel dat er toch veel goed kan komen. Later op de avond jaagt het Journaal je meedogenloos weg uit die gedachten, maar dat optimisme is je hoe dan ook paar minuten overkomen.
Heb ik ook op straat wanneer ik mensen zie die elkaar onverwacht tegenkomen en daar weergaloos vrolijk om zijn. Dezelfde dynamiek als in Hello Goodbye. En hier komt nog de blijdschap om het toeval bij. Ik vertraag mijn pas om het van een afstandje ongemerkt aandachtig gade te slaan. De kwaliteit van mijn humeur kan er enorm van gaan stralen.
Gisteren zat ik aan de bar van mijn stamcafé beetje onbestemd te mijmeren, wat ik de namiddag graag doe. Aan een tafeltje zag ik een man die zichtbaar op iemand zat te wachten en die kwam even later binnen, een vriend. Duidelijk dat ze elkaar lang niet gezien hadden. Toen ze oog in oog stonden, zei de wachtende man “Kom hier” en hij omhelsde zijn vriend om hem een pakkerd te geven. Dát is het woord: pakkerd. Hoort bij topbegroeting.