Sukkelen

Toen ik na mijn eindexamen met vrienden een paar weken in Spanje vakantie had gevierd, in omstandigheden die meer dan weldadig waren, wilde ik eenmaal weer thuis iets voortzetten wat ik daar deed. In mijn geval was dat het roken van een merk sigaretten dat alleen in Spanje te koop was. (Roken was nog de gewoonste zaak van de wereld, ik hoest er nog steeds van.) Twee sloffen had ik meegenomen, meer dan door de douane was toegestaan.
Hier smaakte die sigaret volkomen anders, naar oud mensenhaar, je kreeg er ontzettende dorst van. Dat laatste in Spanje ook, maar dat hoorde bij je leefwijze kort na je eindexamen.
Ander voorbeeld: het Engels ontbijt. Altijd als ik in het Verenigd Koninkrijk ben geweest, nam ik me op de boot terug voor: ga ik voortaan ook doen, grondig ontbijten, niet per se met vis, witte bonen en spek, maar wel véél ochtendvoedsel rond mijn bordje. Na drie dagen kwam ik mezelf tegen, zoals dat heet
Frans stokbrood! Terugkerend uit Frankrijk wist ik zeker dat ik voortaan bij zo’n beetje alles stokbrood ging eten, vooral bij het ontbijt, nee, niet bij, áls ontbijt. Maar ja, dát stokbrood kunnen ze hier niet maken. Het is klef, smaakt brak, je tandvlees gaat er van sukkelen.
Afgelopen weken zette ik in Italië ‘s ochtends koffie in een percolator, oorspronkelijk Amerikaans, maar erg populair in Italië, zo’n koffiekan die al het werk doet. Ik stond in een buitenkeuken, met uitzicht op een glooiend groen landschap, in zachte ochtendzon. 
Afgelopen dagen deed ik het thuis ook, ik had nog een percolator van lang geleden. Het koffiemaalsel verspreidde zich telkens over het fornuis, paar keer brandde ik mijn vingers en dan die grijze Hollandse vroege morgen. Nee, nee!