Tijd

Logge woorden zijn het: statiegelddoel, innameplicht. Van het eerst is bekend dat het niet wordt gehaald en met het twee zit het ook niet goed, een kwestie die me niet boeit, terwijl dat wel zou moeten, want het is een technisch maatschappelijke probleem. En ik maak ook deel uit van de maatschappij, soms met tegenzin, maar daar heeft de maatschappij niets mee te maken. In deze kwestie zegt de maatschappij: “Weet wat je plicht is!”
Daarom doe ik mijn best duurzaam met lege flesjes en blikjes om te gaan. Ik breng ze naar de statiegeldmachine in de supermarkt. Daar druk ik op de donatieknop. De machine is meestal kapot, maar ik laat me niet ontmoedigen: ik ga naar de supermarkt die zich 100 meter verder bevindt. Ze kunnen natuurlijk ook in de vuilniszak, maar dan minacht ik het statiegelddoel. Bovendien wordt de zak opengescheurd door mensen die ook een statiegelddoel hebben.
Het zijn zij die voor lange wachttijden voor de statiegeldmachine zorgen. Wie mij kent, weet dat ik wachten vaak niet erg vind. Als ik in de supermarkt ben, ga ik éérst in de rij staan voor de statiegeldmachine. De wachttijd vul ik met gedachten over de vraag: “Wat eten we vanavond?” 
Als ik in de buurt van de statiegeldmachine kom, is daar altijd iemand die erg lang bezig moet zijn. Voor me in de rij wordt daarover bits gemopperd en de dynamiek `een mooie boel’ genoemd.
Deze week overkwam me al twee keer dat een collega-klant nogal nors lege flesjes in mijn winkelwagentje zette met de vraag of ik die dadelijk in de machine wil doen, want “dit is een eindeloze geschiedenis”. 
Ik vergelijk het met het dagelijks pakjes aannemen voor buren die niet thuis zijn. Ik ben een man met Alle Tijd. Lang aan gewerkt.